Un novo relato, esta vez escrito por Emma Alén.
Unha
conversación entre unha castaña , un apañacastañas e o lume . A castaña ten un
dilema sobre o seu destino.
"O MAGOSTO E OS TRES
AMIGOS"
Érase unha
vez unha castaña que se atopaba moi soa, ninguén era seu amigo …Pero eso
cambiou o día de magosto. Ela estaba no chan e de repente un neno colleuna e
meteuna nunha bolsa onde había máis
castañas. Intentou saír con tanta enerxía que se quedou sen ela. Estaba tan
cansa que se quedou sopa.
Cando
espertou estaba tirada no chan xunto co bullo e o lume. Estaba rodeada de
nen@s. Un deles acercouse para ver como se queimaban as castañas. Levaba un
tetrabrick de leite cunha castaña debuxada.
- - Ola,
son castaña e non teño amigos. Gustaríame saber quen eres e por que tes un
debuxo meu?
- -Como
que non me coñeces! Son o apañacastañas de Mario e el debuxoute a ti.
- -E
para que serves? - preguntou a castaña.
- -Servo
para que cando o lume vos queime e esteades feitas, os nen@s poidan gardarvos aquí e logo comervos.
- -Comernos?
Como que comernos? Estás dicindo que primeiro me queiman e logo me
comen?
- -Non,
primeiro quéimante, logo quítanche a pel e despois cómente.
- - Iso
dame igual, o que importa é que me comen!
- -Tes
razón, por que non te agochas no bullo para que non te collan?
Sen espera máis, a castaña meteuse debaixo do bullo. Ao cabo duns
segundos o bullo comezou a desaparecer.
- -Que
pasa aquí? Desapareceu o meu escondite!
O lume queimouno.
- -Non
o queimei, zampeino!
- -Ahhhhh!-
responderon a castaña e o apañacastañas á vez.
- - Non sabía que ti falabas?- dixo a castaña.
- -Nin
eu.
- -Pois
sí que falo e como o bullo sen deixar
nada. Non debes ser moi lista, pois todas as castañas saben que van ser comidas
algún día.
- - E
non se resisten?- preguntou a castaña.
- -Claro
que sí, pero non poden escapar, porque se conseguesen sobrevivir ao magosto,
non sobrevivirían aos vermes; que tamén as comen.
- -Pero
eu non quero morrer!
- -Ninguén
quere morrer! Ata eu morrerei e o apañacastañas tamén.
- -Que?
Por que?- protestou o apañacastañas.
- -Porque
xa sabes que despois do magosto tirarante ao lixo.
- -Mario
nunca faría iso!
- -Sí
que o fará.
- -Bueno,
polo menos morreremos xuntos e eu morrerei feliz por ter dous amigos, volos
dous.- dixo chorando a castaña.
Así remata a historia dos tres amigos.
Emma Alén González.
Parabéns Emma! A seguir escribindo para que poidamos seguir disfrutando.
